Schimmen en andere fenomenen.
Als je spreekt van een nachtelijke ervaring alsof er iemand op je borstkas zit, wordt dit al gemakkelijk verklaard door slaapverlamming. Wetenschappers geloven immers niet in andere verklaringen. Toch is dit slechts een hypothese en zijn de feiten veel te weinig onderzocht.
Ik vond net een ingezonden melding voor aura-oasis vzw terug uit 2001:
Dit kan geen toeval meer zijn.
Toen ik 13 jaar was heb ik eens drie maanden na elkaar nachtmerries gehad.
Krijsen, uit het bed lopen, slaapwandelen, s'anderdaags had ik gewoon geen
stemgeluid meer door het krijsen. Daarna is het gewoon gestopt en heb ik geen
enkele keer nog last gehad van slaapproblemen. Tot ik een jaar of 17 was, dan
had ik de nare ervaring s'nachts dat mijn lakens werden weggetrokken en er iets
zwaars achteraan het bed op mijn voeten zat. Maar ik dacht dat het enkel
nachtmerries waren. Maar de grote problemen zijn pas begonnen in 1991, toen ik
reeds getrouwd was en mijn eerste zoontje had, die toen 6 maand was. Ik zag
toen s'nacht schaduwen in de slaapkamer, maar ik bleef mezelf wijsmaken dat het
nachtmerries waren. Tot nu op heden, het laatste jaar, dat de schaduwen echter
begonnen te lijken, het waren niet enkel schaduwvormen meer, maar echt de
gestaltes van mensen (zelfs met kleur). Toch dacht ik nog steeds dat dit niet
werkelijk kon zijn, dat het iets was dat ik waarnam tijdens het inslapen (de
eerste slaap). Tot de dag dat mijn kinderen er ook last van begonnen te krijgen
(ik heb nu 3 zonen). Mijn tweede zoon Dylan (nu 6 jaar) kwam hysterisch wenen
dat er een wezen op zijn borst zat en zijn keel dichtkneep (dat is tweemaal gebeurt),
toch suste ik mijn kind dat het maar een nare droom was. Tot het laatste
voorval, enkele maanden geleden, we sliepen toen allemaal boven in één en
dezelfde kamer (de grote kinderkamer, omdat we onze kamer aan het herinrichten
waren), ik zag die nacht twee wezens aan het raam nabij het stapelbed van mijn
kinderen (met lange zwarte mantels) kijkend naar mij, hun lichaam zag je niet
echt maar wel hun gezicht (een angstaanjagend gezicht om niet meer te
vergeten), het was zo schrikwekkend en zo werkelijk dat ik het uitgilde van de
schrik (het zal zo rond 4 uur in de ochtend geweest zijn), ik ben dan maar
gewoon terug gaan slapen omdat ik dacht dat ik het mij allemaal maar verbeelde.
Die ochtend vertelde ik het aan mijn vrouw wat ik gezien had, waarop mijn vrouw
antwoordde dat dit hetzelfde voorval was als wat onze oudste zoon haar eventjes
daarvoor verteld had.
Shane, onze oudste, had mijn
vrouw verteld dat hij s' nachts een vreemde gestalte achteraan op het bed had
gezien kijkend naar het bed van zijn biologische vader, toen zijn vader
luidkeels begon te gillen verdween dit individu van het bed (hij gaf hierbij
ook een exact dezelfde beschrijving van het individu als zijn vader). Dit kon
nu toch echt geen toeval meer zijn, dat vader en zoon juist dezelfde
nachtmerrie hadden op hetzelfde moment. Eveneens hebben wij hier echt periodes
waarin allerlei rare gebeurtenissen gebeuren, die je eigenlijk vanzelfsprekend
vind, lampen die constant springen, toestellen die het begeven, en dit allemaal
op dezelfde momenten van de nachtelijke bezoeken. Eveneens hebben wij hier echt
periodes waarin allerlei rare gebeurtenissen gebeuren, die je eigenlijk
vanzelfsprekend vind, lampen die constant springen, toestellen die het begeven,
en dit allemaal op dezelfde momenten van de nachtelijke bezoeken.
aura-oasis
Contact
Reacties graag via Forum
