Reizen voorbij het licht: ultieme kenniservaringen
Kort samengevat verslag uit de studies van Kenneth Ring
(emeritus professor psychologie aan de universiteit van Connecticut, VSA)
Bij zijn onderzoek naar bijna-doodervaringen (BDE’s), toen al
gedurende meer dan twintig jaar, heeft Kenneth Ring ontelbare mensen
ondervraagd die hem fascinerende verhalen verteld hebben over hun
ontmoetingen met verblindend licht en met figuren van licht die direct
voort lijken te komen uit het hart van de bijna doodervaring zelf.
Natuurlijk zijn dit soort verhalen nu deel gaan uitmaken van onze
algemene kennis over hoe het is om te sterven, en collectief hebben zij
een nieuwe en immens troostende visie teweeg gebracht op wat ons te
wachten staat wanneer wij de overgang maken naar de dood.
Ofschoon velen van ons diep geroerd zijn door het lezen van zulke
verslagen, heeft bijna niemand begrip voor het feit dat deze verhalen
niettemin voorbeelden zijn van incomplete of gedeeltelijke BDE’s. Dat
wil zeggen, ze nemen ons een heel eind mee in de eerste stadia van de
dood, maar zij laten ons niet de hele weg zien.
BDE’s die iets verder gingen dan de klassieke
Vanuit dit perspectief is het vanzelfsprekend de vraag te stellen of
iemand wat de hele weg naar de dood schijnt te zijn, werkelijk afgelegd
heeft, en daarna in staat geweest is om terug te keren om ons erover te
vertellen.
Door zijn jarenlang onderzoek kon hij zeggen dat er inderdaad een paar
BDE’s geweest zijn die schijnbaar een heel eind voorbij de gebruikelijke
ervaringsgebieden zijn doorgedrongen waar bijna alle BDE’s eindigen.
Het verslag wat zij doen van hun reizen tot voorbij het Licht, als het
ware, geeft ons een tot nu toe ongeopenbaarde glimp van een stralend
universum dat waarlijk lijkt op iets van de ultieme bron van de
schepping zelf. De reizen tot achter het Licht, spreken bijna altijd van
of impliceren het bestaan van een tweede licht, dat een soort ultiem
licht is, de bron van alles, een plaats waar wij vandaan komen en
waarnaar wij onvermijdelijk zullen terugkeren. Om deze redenen noem ik
dit uiterst zeldzame (tijdelijke) verblijf bij de Bron een ultieme bijna
doodervaring en ik geloof dat deze het verhaal voltooien waarnaar
typische BDE’s alleen maar kunnen verwijzen.
Bij de tijdsperiode waarbij dit artikel is samengevat, kon hij
slechts voorbeelden geven van drie ultieme BDE’s uit zijn onderzoek.
Meer volledige verhalen en delen van andere verhalen zijn te vinden in
zijn, Lessons from the Light (Perseus Books).
Het staat buiten kijf dat een van de merkwaardigste BDE’s die hij ooit
is tegengekomen, zijn vriend Mellen-Thomas Benedict is overkomen, die
toen in Californië woonde waar hij met veel succes een aantal op licht
gebaseerde genezingstechnologieën aan het ontwikkelen is, die deels
voortgekomen zijn uit informatie die hij kreeg tijdens zijn BDE. Tijdens
Mellens BDE, toen hij zich in het Licht bevond, hoorde hij zichzelf
vragen of hij mocht weten wat het Licht ‘echt’ was en of hij er helemaal
in mocht worden opgenomen. Op dat moment gebeurde er het volgende en ik
citeer hier:
‘Het was het mooiste wat ik ooit gezien heb, gewoon (zijn stem
beeft), ik ging er gewoon in en (zijn stem hapert), het was gewoon
overweldigend (hij snakt naar adem), het leek op alle liefde die je ooit
gewild hebt en het was het soort liefde die geneest, heel maakt,
regenereert. En hoe meer ik erin ging, hoe meer ik gewoon zei ‘Ik wil
weten, ik wil echt weten wat er gaande is.’ En ik werd opgenomen in het
Licht, en tot mijn verbazing, erdoorheen, bam! Op dat moment leek het
alsof ik ergens heen werd gedreven. Ik weet niet of ik ergens in de
ruimte bewoog, maar plotseling kon ik de wereld zien wegvliegen, ik kon
het zonnestelsel zien wegvliegen, ik kon toen melkwegstelsels zien en –
het ging zo maar door.
Uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat ik door alles heenging dat ooit
geweest was. Ik zal het allemaal – melkwegstelsels werden sterretjes en
superclusters van melkwegstelsels, en werelden na werelden, en
energierijken – het was gewoon een verbijsterend schouwspel. En ik had
het gevoel alsof ik ergens de hoogte in schoot, maar ik denk eigenlijk
dat het mijn bewustzijn was dat zich zo snel verruimde. En het gebeurde
zo snel maar het was in zulk detail dat er een ander licht recht op me
afkwam en toen ik dit licht bereikte, was het alsof (pauze) ik oploste
of zoiets. En ik begreep op dat moment dat ik voorbij de oerknal was.
Dat was het eerste licht ooit en ik ging door de oerknal heen. Dat
gebeurde er. Ik ging door dat membraan in – wat ik denk dat de aloude
mensen de Leegte noemen. Plotseling was ik in deze leegte en ik was mij
bewust van alles dat ooit geschapen was. Het was alsof ik door Gods ogen
keek, alsof ik God geworden was. Plotseling was ik niet meer ik. Het
enige wat ik kan zeggen is dat ik door Gods ogen keek. En plotseling
wist ik waarom iedere atoom er was, en ik kon alles zien. En ik bleef in
die ruimte, ik weet niet hoe lang. En ik weet dat daar iets heel dieps
gebeurde.’
Mellen is niet de enige die de ervaring van het terugkeren naar de
Bron en het éénworden met God tijdens een ultieme BDE heeft verteld. Nog
zo iemand is een vrouw die in Florida woont, genaamd Virginia Rivers.
Ook haar BDE bracht haar tot een reis zoals die van Mellen, zoals u zult
zien wanneer u haar beschrijving leest van haar ultieme BDE. Maar in
feite gaat haar verhaal verder waar dat van Mellen eindigt, door
duidelijk te maken waaraan Mellen refereerde toen hij zei, ‘En ik weet
dat daar iets heel diep gebeurde.’ Het verhaal van Virginia begint
wanneer ze merkt dat ze tevoorschijn komt uit een zwarte leegte:
‘Onmiddellijk begon de zwartheid uit te barsten in myriaden sterren
en ik voelde me alsof ik in het midden van het universum stond met een
volkomen panoramisch blikveld in alle richtingen. Het volgende moment
begon ik te merken dat ik in een voorwaartse beweging zat. De sterren
leken zo snel langs me heen te vliegen dat zij een tunnel om mij heen
vormden. Ik begon bewustzijn, kennis te ervaren. Hoe verder ik naar
voren werd gedreven, hoe meer kennis ik kreeg. Mijn denken voelde als
een spons, die groeide en zich uitbreidde in grootte bij iedere
toevoeging. De kennis kwam in losse woorden en in hele blokken van
ideeën. Het leek gewoon of ik alles kon begrijpen terwijl het
geabsorbeerd werd. Ik kon voelen hoe mijn denkvermogen expandeerde en
absorbeerde en ieder nieuw stukje informatie paste op de een of andere
manier. Het was alsof ik het al gekend had maar het was vergeten of
verloren, alsof het hier lag te wachten tot ik het opraapte terwijl ik
er langskwam. Ik bleef groeien in kennis, evoluerend, expanderend en
dorstig naar meer. Naarmate elke seconde voorbijging was er meer te
leren, waren er antwoorden op vragen, betekenissen en definities,
filosofieën en redenen, geschiedenissen, mysteriën en zoveel meer, die
allemaal mijn denken binnenstroomden. Ik herinner mij dat ik dacht, ‘Dat
wist ik, dat weet is zeker, waar is het al die tijd gebleven?’
Ik voelde mij volkomen vredig. Ik had een eeuwigheid op deze plaats
kunnen blijven terwijl deze pulserende kracht van liefde en schoonheid
door mijn hele ziel klopte. Liefde stroomde in mij vanuit alle hoeken
van het universum. Ik werd nog steeds voortgedreven met wat op grote
snelheid leek. Toch was ik in staat alles wat ik passeerde op te merken
alsof ik stilstond. Een piepklein lichtpuntje verscheen ver voor mij uit
aan het andere eind van mijn caleidoscopische tunnel. Het licht werd
groter en groter terwijl ik dichter en dichterbij zweefde, totdat ik
eindelijk op mijn bestemming was aangekomen.
Opeens was er totaal en absoluut bewustzijn. Er was geen enkele vraag
die ik kon stellen waarop ik niet al het antwoord kende. Ik keek naar de
tegenwoordigheid waarvan ik wist dat hij er zou zijn en dacht ‘God, het
was zo eenvoudig, waarom wist ik dat niet?’ Ik kon God niet zien zoals
ik u kan zien. Toch wist ik dat Hij het was. Een Licht, een schoonheid
die van binnen uit kwam, oneindig in alle richtingen om iedere atoom van
het bestaan aan te raken. De harmonie van inkleuring, ontwerp en
melodie ontstonden hier bij het Licht. Het was God, zijn liefde, zijn
licht, zijn wezenlijke essentie, waarbij de scheppingskracht naar het
einde van alle eeuwigheid emaneerde… die naar voren strekte als een
pulserend baken van liefde om mij ‘Thuis’ te brengen. De kwaliteit van
zijn woord, zijn gedachte, zijn stem in mijn hoofd was magnifiek,
betoverend, dwingend zonder te eisen, mild en vriendelijk en gevuld met
meer liefde dan mogelijkerwijs beschreven kan worden. In Zijn
aanwezigheid te zijn was inspirerender, uitnodigender dan welk soort
liefde of harmonie die ooit in deze realiteit ontdekt is. Geen enkele
ervaring, geen enkele nabijheid is ooit zo volledig geweest.’
Tenslotte ervoer ook een derde persoon met een BDE, Beverly Brodsky,
die nu in Californië woont, dat zij in Gods tegenwoordigheid was tijdens
haar ultieme BDE en zij was, net als Mellen en Virginia, de ontvanger
van golf na golf transcendentale kennis en absolute liefde. Hier volgt
een deel van haar verhaal over de culminerende fase van haar ervaring:
‘Vervolgens herinnerde ik mij dat ik over een lange afstand reisde,
omhoog naar het Licht toe. Ik geloof dat ik heel snel hiervandaan
bewoog, maar dit totale gebied leek buiten de tijd te liggen. Tenslotte
bereikte ik mijn bestemming. Maar ik was niet alleen. Daar, voor mij,
was de levende tegenwoordigheid van het Licht. Daar binnen voelde ik een
alles doordringende intelligentie, wijsheid, mededogen, liefde en
waarheid. Er was vorm noch geslacht aan dit volmaakte Wezen. Het, dat ik
van nu af aan Hij zal noemen, in overeenstemming met onze algemeen
aanvaarde syntaxis, bevatte alles, zoals wit licht alle kleuren van een
regenboog omvat wanneer het door een prisma valt. En diep in mij
ontstond een onmiddellijke en wonderbaarlijke herkenning: ik, zelfs ik,
stond oog in oog met God.
Na een tijdje werd ik plotseling vervuld met alle wijsheid van het
Wezen. Ik kreeg meer dan alleen de antwoorden op mijn vragen: alle
kennis werd voor mij ontvouwd, zoals het onmiddellijke in bloei schieten
van een oneindig aantal bloemen tegelijk. Ik werd vervuld van Gods
kennis, en in dat kostbare aspect van zijn Zijn, was ik een met Hem.
Maar mijn ontdekkingsreis begon pas.
Nu werd ik vergast op een buitengewone reis door het universum. In een
oogwenk reisden wij naar het centrum waar sterren geboren worden,
supernova’s exploderen en vele andere glorieuze hemelse gebeurtenissen
plaatsvinden waar ik geen naam voor weet. De indruk die ik nu heb van
deze reis is dat het me een gevoel gaf dat het universum als geheel een
groot object is dat geweven is van dezelfde stof. Ruimte en tijd zijn
illusies die ons op ons niveau houden; daarbuiten is alles tegelijk
aanwezig. Ik was passagier in een Goddelijk ruimteschip waarin de
Schepper mij de volheid en de schoonheid van zijn hele Schepping liet
zien.
Het laatste wat ik zag voordat alle externe visie eindigde was een
luisterrijk vuur – het hart en de kern van een prachtige ster. Misschien
was die een symbool voor de zegen die ik nu zou ontvangen. Alles
verbleekte behalve een rijke, volle leegte waarin Dat en ik Alles wat
bestaat, omvatten. Hier ervoer ik, in onuitsprekelijke schittering,
gemeenschap met het Licht Wezen. Nu werd in vervuld met niet alleen alle
kennis, maar ook met alle liefde. Het was alsof het Licht in mij en
door mij heen geschonken werd. Ik was Gods voorwerp van adoratie; en uit
Zijn/onze liefde haalde ik onvoorstelbaar veel leven en vreugde. Mijn
wezen werd getransformeerd; mijn begoochelingen, zonden en schuld werden
ongevraagd vergeven en gezuiverd; nu werd ik Liefde, Oerwezen en
Zaligheid. En, op een bepaalde manier, blijf ik daar, in alle
Eeuwigheid.
Zo’n vereniging kan niet verbroken worden. Het was, is en zal altijd zo zijn.’
Deze spannende reizen door het universum naar de Bron van alle
Schepping – God, het Licht – van waaruit absolute liefde en volkomen
kennis in een eeuwige stroom naar buiten komen lijken welhaast het
toppunt te zijn van de menselijke ervaring. Tenslotte zijn wij weer
thuis en kunnen ons herinneren dat de gelukzaligheid altijd te vinden is
als wij beseffen dat wij één zijn met God en dat dit onze ware aard is.
Zo groot is de verlichting van de ultieme bijna doodervaring.
En wat nog meer is: de mensen die teruggekeerd zijn van deze ultieme
BDE’s verzekeren ons ook nog dat dit een reis is die wij allemaal, niet
alleen een paar bevoorrechte zielen, eens zullen maken. Misschien wordt
dit het best verwoord door Beverly Brodsky:
‘Ofschoon mijn hemelse reis twintig jaar geleden plaatsvond, ben ik
hem nooit vergeten. Noch heb ik, geconfronteerd met spot en ongeloof,
ooit getwijfeld aan de realiteit ervan. Niets dat zo intens en
levensveranderend is, zou mogelijkerwijs een droom of een hallucinatie
geweest kunnen zijn. In tegendeel, ik beschouw de rest van mijn leven
als een voorbijgaande fantasie, een korte droom, die eindigt als ik
opnieuw wakker word in de permanente tegenwoordigheid van die schenker
van leven en gelukzaligheid.’
Voor diegenen die treuren of vrezen, ik verzeker u hiervan: De dood
bestaat niet, en er is ook geen einde aan de liefde. En bedenk ook wel
dat wij aspecten zijn van het ene volmaakte geheel, en als zodanig deel
zijn van God, en van elkaar. Op een dag zullen u die dit leest en ik
samen zijn in licht, liefde en oneindige gelukzaligheid.
aura-oasis
Andere artikels
Contact
Forum
