Waar tijd en ruimte-opvattingen ineenvallen
Niemand kan het zich voorstellen, maar elk deeltje heeft zijn antideeltje en dat gedraagt zich heel raar. Bij het produceren van zo'n deeltjes, zoals men nu kan, zal het ene deeltje een rechtse spin hebben en het andere dan een in omgekeerde richting. Ook verspreiden de deeltjes zich uit elkaar met de lichtsnelheid. Zo zijn er deeltjes of antideeltjes die aan het uiteinde van het ons waarneembare universum zijn.
Maar nu komt het: als je één deeltje beïnvloedt, bijv. door de baan die het volgt door een magnetisch veld af te buigen, doet het andere deeltje dat ook en terzelfdertijd.
Dit "terzelfdertijd" moet begrepen worden als direct en niet met de vertraging van onze hoogste snelheid: de lichtsnelheid. Als we anders een deeltje aan het uiteinde van het universum zouden willen beïnvloeden volgens de ons bekende aardse wetten van de fysica, zou ons dit een enorme energie kosten en zou de beïnvloeding miljarden jaren aan lichtsnelheid onderweg zijn.
Het is hallucinant te bedenken dat een antideeltje plots een bocht maakt aan het uiteinde van het ons waarneembare universum, omdat we het deeltje HIER afbuigen. Dit is tegen alle aardse fysieke regels in. Maar toch is het zo. Experimenten tonen aan dat dit klopt en wel met een "communicatieverbinding die sneller is dan de lichtsnelheid".
Afstand bestaat niet, al zitten daar miljarden lichtjaren afstand tussen volgens onze waarnemingen. Men noemt dit verschijnsel "non-localiteit".
Vrij vertaalt komt het erop neem dat alles zijn antilichaam heeft dat eigenlijk één ding is dat samenhangt en zich gedraagt alsof tijd en afstand niet bestaat. Dit is ook letterlijk zo. Zo valt onze opvatting over tijd en afstand dus meteen in duigen. Niet dat we die niet ervaren, maar omdat ze zo niet is.
Als je hierover mediteert en weet dat dit klopt zal je tot bepaalde onvermijdelijke conclusies komen ivm onze realiteit. Onze kosmos is niet zoals hij lijkt en tijd en ruimte zijn slechts producten van een door energie geproduceerd deeltje waaruit we allen bestaan.
Wetenschap erkent deze nonlocaliteit. Ze past ze echter niet toe in het denken en we blijven werken met wat we waarnemen van kosmos, tijd en ruimte.
Men noemt dit ook weleens "spookachtige werking op afstand". Maar eigenlijk komt het erop neer dat het deeltje en het antideeltje een gelijke zijn en geen tijd noch ruimtewetten volgen.
Maar nu komt het: als je één deeltje beïnvloedt, bijv. door de baan die het volgt door een magnetisch veld af te buigen, doet het andere deeltje dat ook en terzelfdertijd.
Dit "terzelfdertijd" moet begrepen worden als direct en niet met de vertraging van onze hoogste snelheid: de lichtsnelheid. Als we anders een deeltje aan het uiteinde van het universum zouden willen beïnvloeden volgens de ons bekende aardse wetten van de fysica, zou ons dit een enorme energie kosten en zou de beïnvloeding miljarden jaren aan lichtsnelheid onderweg zijn.
Het is hallucinant te bedenken dat een antideeltje plots een bocht maakt aan het uiteinde van het ons waarneembare universum, omdat we het deeltje HIER afbuigen. Dit is tegen alle aardse fysieke regels in. Maar toch is het zo. Experimenten tonen aan dat dit klopt en wel met een "communicatieverbinding die sneller is dan de lichtsnelheid".
Afstand bestaat niet, al zitten daar miljarden lichtjaren afstand tussen volgens onze waarnemingen. Men noemt dit verschijnsel "non-localiteit".
Vrij vertaalt komt het erop neem dat alles zijn antilichaam heeft dat eigenlijk één ding is dat samenhangt en zich gedraagt alsof tijd en afstand niet bestaat. Dit is ook letterlijk zo. Zo valt onze opvatting over tijd en afstand dus meteen in duigen. Niet dat we die niet ervaren, maar omdat ze zo niet is.
Als je hierover mediteert en weet dat dit klopt zal je tot bepaalde onvermijdelijke conclusies komen ivm onze realiteit. Onze kosmos is niet zoals hij lijkt en tijd en ruimte zijn slechts producten van een door energie geproduceerd deeltje waaruit we allen bestaan.
Wetenschap erkent deze nonlocaliteit. Ze past ze echter niet toe in het denken en we blijven werken met wat we waarnemen van kosmos, tijd en ruimte.
Men noemt dit ook weleens "spookachtige werking op afstand". Maar eigenlijk komt het erop neer dat het deeltje en het antideeltje een gelijke zijn en geen tijd noch ruimtewetten volgen.
We bewijzen hier dat tijd en afstand niet op zichzelf bestaan.
Contact
Geen opmerkingen:
Een reactie posten